Będąc jeszcze na studiach zapragnąłem mieć swoją własną stronę internetową. Kolega pokazał mi program Dreamweaver i tak to się zaczęło. Najpierw prosty HTML i CSS. Potem poznałem Joomla! i zakochałem się w tym systemie. Miałem drobne "skoki w bok" z Drupal'em, Concrete5 i Wordpress'em jednak stara miłość nie rdzewieje ;) Właściwie nie tylko potrafię administrować Zewnętrzne urządzenie takie jak kolega pokazał mi to, ale mogłaby być jednak sytuacja wciąż najpo Graczy Podnosi jej zniszczenie może cieszyć się interesować wszystkim tylna belka miała się kto go legalnie podzielić się zorientowaliście, że. 1. 2. mikołaj11. odpowiedział (a) 17.11.2014 o 20:17: ale kumpeli to trochę ciężej co nie? Zobacz 17 odpowiedzi na pytanie: pokazał byś koledze swojego penisa za 10zł? Gdy kolega pokazał mi trailer "Harbinger Down" byłem bardzo podekscytowany. Potem o nim zapomniałem. Jako że z rodzimej blogosfery horrorowej sobie głównie podśmiechujki robię, a znajomi oglądają Tłumaczenia w kontekście hasła "pokazał mi zdjęcie" z polskiego na angielski od Reverso Context: Mój brat, Dave pokazał mi zdjęcie zombiaka. 6 Twój kolega z Anglii, Jack, martwi się o swojego przyjaciela, który zaczął spędzać czas w towarzystwie osób zachowujących się niewłaściwie. Napisz e-mail do Jacka. W wiadomości: przekaż mu swoje rady odnośnie do tego problemu zachęć go do podjęcia konkretnych działań; poproś go o radę w sprawie problemu, z którym . napisał/a: ada17 2010-11-03 22:15 JA myślę, że jednak rodzic powinien interweniować. Może nie u samego dziecka, ale np u nauczycielek, czy jesli to nie pomoże to u rodziców dziecka, które bije. Wiadomo, że jesli się chce to można nastraszyć dziecko, ale ja uważam, że takie sprawy powinni załatwiać dorosli a nie wciągać w kwestie wychowawcze to je trzeba wychowywać a nie, żeby się sami chowali! Ja miałam w zeszłym roku ten problem, w grupie syna było kilku dominujących chłopców, ba powiedziałabym, że dwóch z nich terroryzowało grupe (dosłownie)i mój synek niestety nie raz ani nie dwa oberwał, i to nie dlatego, że jest nieśmiałym dzieckiem i nie potrafił się bronić ale dlatego, ze ja mu ciągle powtarzam i ucze, że nie można się bić, przezywać, dokuczać czy obrażać. Ale ja tego nie zostawiłam, najpierw interweniowałam u nauczycielek, chodziłam każdy dzień pytać jak się sprawy mają, potem zaczęłam chodzić do dyrektorki poniekąd z szantażem, że jesli coś nie zrobią z tymi chłopcami to zrobię ja. wiem, że nauczyciele mają raczej ograniczone możliwości,ale widziałam że za wszelką cenę chcą pomóc mojemu synowi, jak i innym dzieciom izolując tamtych chłopców, Aż w końcu po kolejnym niby przypadku kiedy syn przyszedł do domu z wielką limą pod okiem powiedziałąm dość!! Wypozyczyłam sobie rodziców tego chłopca pokazałam śliwę , na oku, pokazałąm zdjęcie powiedziałam że idziemy do lekarza na obdukcję do tego przy nauczycielkach powiedziałam że będą świadczyć o tej sytuacji i powiedziałam jasno i wyrażnie wielkiem panu (który notabene twierdzi, że jego syn jest bardzo grzeczny), że jeśli jeszcze raz jego syn uderzy mojego idę na policje i zgłaszam do prokuratyru o popełnieniu przestępstwa. Ojczulek się chyba przestraszył nie na żarty, bo zabrał syna z przedszkola i więcej już nie wrócili do końca roku. Wiem, że nie było to miłe i grzeczne ale już miałam dość jak moje dziecko prawie co drugi dzień było popychane, szarpane, drapane, bite, kopane i jeszcze nie wiadomo co znim robił ten chłopczyk!! I powiem wam szczeze, że widziałam takie ciche pozwolenie od nauczycielek jak i dyrektorki, że robię słusznie. Swoich dzieci zawsze trzeba bronić i trzymać ich stronę, i pewnie ten tatuś tego najbardzieje nieznośnego chłopca też tak robił. No ale niesety dziecko przychodząc do przedszkola ma już wyrobione pewne nawyki, nauczone jest (tz powinno być) kultury, pewnych zasad i reguł, a jesli ich nie ma no to wina lezy tylko po stronie rodzicow, bo to do nich nalezy wychowanie dziecka i wpajanie pewnych rzeczy. I myślę, ze tu nie ma porówniania czy wyrosnie mamim synek czy terroryste, to jest raczej kwestia kultury, ogłady i wrażliwości.:) fot. Adobe Stock, Nomad_Soul Wszystko zaczęło się psuć między nami, gdy urodziła się nasza córeczka. Nie mieliśmy już dla siebie tyle czasu, co wcześniej. Po dniu pełnym zajęć przy dziecku, wyczerpana, nie marzyłam o niczym innym jak tylko o spaniu. Potem, gdy wróciłam do pracy, było jeszcze gorzej. Ledwie ze wszystkim się wyrabiałam. Popołudniami musiałam zająć się Tosią, domem. W przerwach między praniem, sprzątaniem i gotowaniem starałam się chociaż na trochę usiąść do maszyny. Dorabiałam sobie szyciem, mam do tego dryg. Wieczorami padałam na twarz, a w nocy po kilka razy wstawałam do dziecka… Do tego jeszcze dopadły nas problemy finansowe – wzięliśmy na dom kredyt we frankach i, jak wielu Polaków, gorzko tego pożałowaliśmy. Raty wzrosły, kapitał do spłaty nie malał… Poza tym w pracy również nie było kolorowo, miałam wrażenie, że szef tylko czeka na okazję, by mnie zwolnić. Dlatego starałam się robić wszystko na 200 procent, ale jak to zazwyczaj bywa – im bardziej się starasz, tym gorzej wychodzi. To wszystko naraz sprawiało, że częściej się z Tomkiem kłóciliśmy, niż normalnie rozmawialiśmy. Mąż coraz później wracał z pracy, zdarzało się, że już grubo po 20., chociaż kończył o 16. W weekendy też zaczął wymykać się z kumplami na piwo. Zaczęłam nawet podejrzewać, że ma romans. Do dziś nie wiem, czy faktycznie go miał. Sama też nie byłam, niestety, święta. Coraz lepiej dogadywałam się z Pawłem, naszym informatykiem. Wpadał do mnie na kawę, pogaduchy. Zawsze wprawiał mnie w dobry humor, swoimi komplementami sprawiał, że znów czułam się atrakcyjną kobietą. Potem zaczęły się esemesy, niby przypadkowy dotyk dłoni, jakiś pocałunek na dzień dobry. Początkowo miałam wyrzuty sumienia, ale z każdą kolejną kłótnią z Tomkiem o jego wieczorne wyjście, wyrzuty malały. W końcu poszłam z Pawłem do łóżka. Chociaż w sumie ciężko to tak nazwać. Po prostu regularnie uprawialiśmy seks. Trwało to jakieś trzy miesiące. Spotykaliśmy się w pomieszczeniu gospodarczym lub łazience. Raz jeden zaszaleliśmy i znaleźliśmy się w hotelu. Po wybuchu namiętności przyszło opamiętanie Po trzech miesiącach postanowiłam z tym skończyć. Uświadomiłam sobie, że nie tędy droga. Miałam przecież dziecko, męża, w którym przecież jeszcze niedawno byłam zakochana do szaleństwa. Rodzinę, której nie chciałam stracić. I kiedy zdałam sobie sprawę, że tak się może stać, poszłam po rozum do głowy. Zerwałam z Pawłem wszelkie kontakty, w międzyczasie znalazłam pracę w innym biurze, i poza wyrzutami sumienia nic z mojej przygody nie zostało. Wtedy też zaczęłam walkę o moją rodzinę. Odbyłam z Tomkiem wiele poważnych rozmów, oboje uświadomiliśmy sobie kilka spraw. Przewartościowałam niektóre rzeczy, zaczęłam więcej czasu poświęcać mężowi i córce. On też się zmienił, zaczął mi pomagać. Wracał z pracy wcześniej, ograniczył weekendowe wyjścia. Nie wiedziałam, czy wcześniej rzeczywiście balował z kumplami, czy miał kogoś. Nigdy o to nie pytałam. Najważniejsze, że udało nam się naprawić nasze relacje. Kiedy Tosia miała cztery lata, urodziłam Alę. Wszystko układało się dobrze i byłam szczęśliwa. Do momentu, w którym nasza młodsza córka poszła do przedszkola… Bardzo szybko zaprzyjaźniła się z jakąś Majką. Dużo o niej opowiadała, ciągle pytała, czy Majka może przyjść do nas i czy może odwiedzić ją. Cieszyłam się, że ma swoją pierwszą przyjaciółkę. Córka chętnie chodziła do przedszkola i wiedziałam, że przez całe osiem godzin jest tam radosna i zadowolona. Pewnego dnia spotkałam się w szatni z mamą Majki. – Dzień dobry, nazywam się Karolina Malinowska, jestem mamą Majki. Córka mi cały czas opowiada o Alicji. Uśmiechnęłam się i również przedstawiłam. Na dźwięk jej nazwiska poczułam dziwne ukłucie niepokoju. Tak samo nazywał się Paweł… Ale szybko stwierdziłam, że to popularne nazwisko, i uspokoiłam się. Karolina okazała się bardzo sympatyczna, umówiłyśmy się, że następnego dnia ja odbiorę obie dziewczynki, a wieczorem ktoś zjawi się u nas po Majkę. Kolejnego dnia dziewczynki były wniebowzięte. Bawiły się razem całe popołudnie, zjadły naleśniki. Wieczorem wyskoczyłam na moment do sąsiadki, oddać jej książkę. Nie było mnie w domu dosłownie kwadrans. Kiedy wróciłam, zastałam w nim… Pawła! Na jego widok zamurowało mnie. Nie wiedziałam, co w ogóle powiedzieć, jak się zachować. Na szczęście on zachował się naturalnie. – Daria? Nie wierzę! Kopę lat! No nie mów, że to z twoją córką przyjaźni się Maja? Jaki zbieg okoliczności! – powiedział z uśmiechem. – To wy się znacie? – spytał zdezorientowany Tomek. – Tak, pracowaliśmy razem – ucięłam krótko. – Dziewczynki, chodźcie, po Maję przyjechał tata – zawołałam. – To co, może za tydzień zmiana? My zabierzemy Alicję do nas, a wieczorem rodzice ją odbiorą, co? – Paweł zwrócił się bezpośrednio do dziewczynek, które oczywiście od razu zaczęły piszczeć z radości. – Zobaczymy, jak to będzie – próbowałam tonować ten entuzjazm. Wieczorem Tomek spytał, dlaczego jestem taka spięta i zdenerwowana. – Prawie się nie znamy, a nagle co tydzień będziemy zabierali Majkę albo wozili tam Alę. Nie podoba mi się ten pomysł. Przecież widują się w przedszkolu. – Ale o co ci chodzi? Dziewczynki się uwielbiają. To chyba fajnie, że się razem bawią. Wolałabyś, żeby Ala oglądała bajki albo siedziała z Tosią przy tablecie? Ten facet wydaje się sympatyczny, masz z nim jakieś złe doświadczenia z pracy? Jak dobrze się w ogóle znacie? – zasypał mnie lawiną pytań. Zdenerwowałam się jeszcze bardziej. W końcu wykręciłam się bólem głowy i poszłam się kąpać. Byłam spanikowana nagłym ponownym pojawieniem się Pawła w moim życiu. Ze zdwojoną siłą wróciły do mnie strach i wyrzuty sumienia. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego byłam taka głupia, dlaczego zdradziłam męża, dlaczego tak bardzo naraziłam naszą rodzinę… Wszystko byłoby dobrze, gdyby nie przeszłość Nie mogłam powiedzieć Tomkowi prawdy, wiem, że to by zniszczyło nasz związek. Musiałam więc udawać, że wszystko jest w porządku. Jak na złość dziewczynki coraz częściej się umawiały, a mnie powoli brakowało wymówek do odwoływania tych spotkań. – Co ty wyprawiasz? O co ci chodzi? – napadłam kiedyś na Pawła, gdy akurat przyjechał po Majkę, a ja byłam sama. – Ale co ja wyprawiam? Dziewczynki się polubiły, i tyle. A co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr. Wyluzuj! – stwierdził. Nie rozumiałam, jak może być taki spokojny i zachowywać się, jak gdyby nigdy nic się nie stało. Ja cała aż drżałam, że coś może się wydać, że mogę stracić Tomka… Na moje nieszczęście Tomek któregoś razu oznajmił mi, że dostaliśmy zaproszenie do Malinowskich na kawę! Nie miałam najmniejszej ochoty tam pójść, ale nie chciałam, by Tomek czegoś zaczął się domyślać… Więc z nosem na kwintę poszłam i udawałam, że wszystko jest w porządku. Karolina okazała się naprawdę sympatyczna i gdyby nie fakt, że miałam romans z jej mężem, byłabym szczęśliwa, że właśnie zyskałam kolejną świetną koleżankę. Faceci, niestety, też się polubili i szybko ustalili termin kolejnego spotkania. I tak zaczęła się nasza „przyjaźń”. Dziewczynki się uwielbiały, my się polubiliśmy. I wszystko byłoby cudownie, gdyby nie fakt, że nie mogłam pozbyć się strachu, wyrzutów sumienia, obaw… Z czasem faceci zakumplowali się na tyle, że wychodzą razem na piwo, oglądają wspólnie mecze. Drżę za każdym razem, kiedy mają się spotkać. Czy może tym razem Paweł powie o jedno zdanie za dużo? Czy może pod wpływem alkoholu wyzna Tomkowi prawdę? Karolina zaczęła rzeczywiście traktować mnie jak przyjaciółkę. Zwierza mi się ze swoich problemów, z kłótni z Pawłem, z trosk i radości. Czuję się jak zdrajczyni, słuchając tego wszystkiego i wiedząc, że sypiałam z jej mężem. I to – jak się okazało – tuż po ich ślubie… Nie mam jednak wyjścia. Nie widzę innego rozwiązania. Nie mogę przyznać się mężowi do zdrady, nie mogę nikomu powiedzieć prawdy. Tomek by mi tego nie wybaczył. Nie teraz, nie po tym, jak zaprzyjaźniliśmy się z Malinowskimi… Żyję w stresie i strachu, z coraz większymi wyrzutami sumienia. I każdego dnia modlę się tylko, by za moje grzechy nie spotkała mnie największa kara, bym nie straciła mojej rodziny… Czytaj także:„Kochanek zostawił mnie i wrócił do żony. Kiedy jego syn potrzebował przeszczepu, poprosił mnie o zostanie dawcą”„Przed pogrzebem brata wylądowałem w łóżku z jego żoną. Zaszła ze mną w ciążę, ale wszyscy myślą, że to syn jej męża”„Mam romans z facetem, który jest starszy o 5 lat od mojego syna. Wstydzę się powiedzieć o tym związku rodzinie” zapytał(a) o 17:03 Jak kolega pokazuje mi na skype swojego penisa jak sb wali;/ o co mu chodzi? jak by co to ja mam chlopaka i mowi ze mam mu zrobic dobrze ze sie zabezpieczymy ;'/ i ze nie zajde w ciaze i ze jak zajde zostaniemy rodzina;/ kurcze napisalam zeby skonczyl z tym a on ze mu an mnie zalezy i ze jak mojego faceta to jestem tylko jego;/ i takie tam ze mam mu dac buzi;/ daje mu ale na gg tylko ;/ kurcze pisalam mu ze jak mnie lubi ma sie odwalic ;/ a on znowu zaczyna;/ o seksie np napisalam cos i bez buziaka to on na to buzi i wciaz [CENZURA] o tym seksie ;/ np ja mowie co tam on spoko a tam i ja mowie a po chwili on mowi : seks;'/ i buziaka wysyla i ja probuje go podniecic ale on nadal sie nie odwala;/ przepraszam ale ja mu nie zrobie loda Ostatnia data uzupełnienia pytania: 2012-01-14 17:10:58 Odpowiedzi zerwij z nim kontak ! bo dojdzie do tego że cie zgwałci. blocked odpowiedział(a) o 17:05 blocked odpowiedział(a) o 17:05 Niezbyt rozumiem Twoją wypowiedź, ale śmierdzi jakimiś zbokami, więc radzę ich (jego?) unikać. braila1 odpowiedział(a) o 17:05 jest uzależniony od pornografii czytałam o tym gdzieś:) jest zboczony.. weź go zablokuj . albo zrób foty jak sobie wali i wyślij ludziom ze szkoły ;p O lol .Fajnych masz kolegów .Ja zerwałabym z takim kontakt . blocked odpowiedział(a) o 17:08 dla mnie to dziwnie wygląda, może jest jakimś nie wyrzytym zboczeńcem - erotomanem albo poprostu żartuje, jednym słowem radziłabym do niego nie pisać skasować z gg a jeżeli ciągle by pisał zablokować i zgłosić. weź mu ogarnij tą głupią pape, nie pisz z nim bo to zboczuch urwany z czeskiego porno, nie pisz z tym debilem ;P bo chyba od pornosów jest uzależniony Weśś wgl to jakiś erotoman [CENZURA].ony weś z nim nie pisz! Powiedz mu parę słów . ! jak nie pomoże do idz z tym do kogoś . ! Olej go nie odpisuj to przestanie ! Krzyknij że ma małegoXDDDD blocked odpowiedział(a) o 18:08 on bardzo lodzika che! spróbuj 1 raz i już bo jak 1 raz zrobisz to on przestanie! uwierz mi Uważasz, że znasz lepszą odpowiedź? lub "To, że straciłem nogę w obronie swojego kraju to najniższa cena, jaką mogłem zapłacić" - stwierdził w rozmowie z "Bawół" 20-letni żołnierz pułku Azow, który bronił Mariupola. Dziś, jak i wielu jego kolegów, musi przyzwyczaić się do nowego życia - z protezą zamiast nogi. Mimo ogromnych konsekwencji dla zdrowia, jakie przyniosła walka na froncie, żołnierze chcą jak najszybciej móc wrócić do walczących towarzyszy broni, dlatego koncentrują się na rehabilitacji. Na jednym z oddalonych od centrum Kijowa osiedlu mieści się nierzucająca się w oczy prywatna klinika. To centrum rehabilitacji. Do niedawna zajmowała się głównie leczeniem ofiar wypadków samochodowych. Jednak rosyjska inwazja na Ukrainę przestawiła pracę ośrodka na inne tory. Kiedy okazało się, że atak Rosjan to pełnowymiarowa wojna, a z najróżniejszych miejsc w kraju zaczęto ewakuować rannych ukraińskich żołnierzy, klinika postanowiła aktywnie włączyć się w pomoc walczącej Ukrainie. "W marcu zaczęliśmy się zastanawiać, jak dostosować sprzęt i formę terapii do leczenia rannych żołnierzy. Udało nam się wyposażyć całą klinikę w specjalistyczne urządzenia, dzięki którym możemy leczyć urazy, do których dochodzi w skutek działań wojennych" - relacjonował w rozmowie z Andrij Leonidowicz, lekarz prowadzący w ośrodku rehabilitacyjnym. Jak podkreślił, całe wyposażenie ufundowali darczyńcy, a leczący w niej specjaliści pracują pro bono. Program, który lekarze i fizjoterapeuci kliniki przygotowali dla żołnierzy trwa 28 dni. To krótki czas. Dlatego jak zaznaczył nasz rozmówca, pacjenci muszą pojawiać się w ośrodku od poniedziałku do soboty. "Pierwszy etap leczenia kończy się wraz z wyjściem ze szpitala. My zajmujemy się drugim, czyli rehabilitacją. Staramy się w maksymalnie krótkim czasie umożliwić żołnierzom powrót do względnej sprawności" - wyjaśniał Leonidowicz. Jednym z pacjentów kliniki jest 20-letni żołnierz pułku Azow. Przedstawia się pseudonimem "Bawół". Pochodzi z oddalonego o 60 km od rosyjskiej granicy Czernihowa. Ostatnie dwa lata spędził w Mariupolu, gdzie znajdowała się główna baza Azowa. "Bawół" brał udział w walkach w mieście. "To było piekło. Z jednej strony atakowali nas zmobilizowani bojownicy Ługańskiej Republiki Ludowej, z drugiej kadyrowcy, z trzeciej Rosgwardia, a z czwartej prorosyjscy separatyści, którzy walczyli w Donbasie już w 2014 roku" - opowiadał. "Strzały leciały zewsząd. Do tego za idącą na nas piechotą poruszały się czołgi, które prowadziły ostrzał artyleryjski i umacniały pozycje Rosjan" - dodał. Wielu towarzyszy broni "Bawoła" zginęła w Mariupolu, a o dalszych losach tych, którzy przeżyli nie wie nic. Sam "Bawół" ledwo uszedł z życiem. 23 marca brał udział w misji, której celem było zniszczenie czołgu wroga. "Widoczność była bardzo słaba, więc dowódca kazał nam się wycofać. Ale zaczął się ostrzał moździerzowy. Pierwszy pocisk ranił mnie na tyle, że spadłem ze schodów prowadzących do klatki schodowej. Mój partner chciał wciągnąć mnie do piwnicy. Wtedy uderzyli po raz drugi. Wybuch rozszarpał mi nogę. Kolega ciągnął mnie po ziemi, ale przestał, kiedy zorientował się, że sam nie ma połowy łydki. Leżałem na ziemi, obok mnie płoną samochód i poczułem, że ogień zaczyna przypalać mi bok. Pomyślałem, że doczołgam się do piwnicy i tam umrę. Udało się i jakimś cudem przeżyliśmy" - wspominał. Noga żołnierza została amputowana przez medyków polowych jeszcze w Mariupolu. Dziś "Bawół" uczy się na nowo chodzić i funkcjonować z protezą. Żołnierz chce wrócić do czynnej służby. "Nie wiem, czy pozwolą mi dołączyć do walczących na froncie. Trudno powiedzieć, jak proteza zadziała w warunkach polowych. Jeśli będę miał możliwość walczyć, to nie będę się zastanawiał ani sekundy. Jeśli nie, zajmę się przekazywaniem mojego doświadczenia młodszym żołnierzom" - mówił o swoich planach na przyszłość. Czy czuje się bohaterem? Pytanie wyraźnie go skrępowało. Po chwili milczenia odpowiedział: "Nie jestem bohaterem. Wykonywałem tylko swoją pracę i rozkazy. Zdarza się, że słyszę, że jestem bohaterem, ale wtedy czuję się niezręcznie. Zrobiłbym to wszystko jeszcze raz. To, że straciłem nogę w obronie swojego kraju, to najniższa cena, jaką mogłem zapłacić". Wśród czternastu żołnierzy, którzy są tu codziennie rehabilitowani jest też 22-letni Władysław. Również jest żołnierzem Azowa, którego wojna zastała w Mariupolu. "Tam była nasza baza i tam właśnie mieszkałem od 2018 roku, kiedy rozpocząłem służbę" - tłumaczył. "Wiedzieliśmy, że wojna wybuchnie, w zasadzie tylko na nią czekaliśmy, ale byliśmy pewni, że będzie to dużo mniejsza operacja skoncentrowana na wschodzie" - opowiadał. W dniu rosyjskiej inwazji - 24 lutego - Władysława obudził o 4 nad ranem kolega z pułku. "'Wstawaj, zaczęła się wojna'- powiedział. Najpierw pomyślałem, że bredzi, ale pokazał mi nagranie w telefonie i wtedy dotarło do mnie, że to nie żart" - wspominał. Podczas realizacji jednego z zadań, Władysław został raniony w biodro. "Oberwałem akurat na terenie Azowstalu. Kolega zaciągnął mnie do bunkra" - relacjonował Władysław. Schron jego batalionu znajdował się w innej części zakładów niż te, gdzie ukrywali się cywile. "Codzienność tam to niekończący się ostrzał. Cisza była rzadkością"- powiedział. Władysław został ewakuowany z Azowstalu 31 marca. "Piloci, którzy po nas przylatywali, poruszali się tak nisko, że rosyjska obrona przeciwlotnicza ich nie widziała. To musiał być rekord świata, bo nikt przy zdrowych zmysłach nie sądził, że da się latać helikopterem na wysokości 4 metrów. Miałem wrażenie, że sam Bóg kieruje tą maszyną" - opowiadał. Żołnierze, którzy nie zostali ewakuowani z zakładów, decyzją prezydenta Zełenskiego, poddali się i trafili do rosyjskiej niewoli. Wśród pojmanych kolegów Władysława jest autor słynnych zdjęć z Azowstalu, fotograf o pseudonimie "Orest". Jakie plany na przyszłość ma Władysław? "Kiedy tylko odzyskam sprawność dołączę do moich braci, którzy cały czas walczą. Tam jest moje miejsce" - odpowiedział bez chwili wahania. Lekarze, którzy czuwają nad powrotem do zdrowia ukraińskich żołnierzy, nie chcą odbierać im marzeń. Ale 28-dniowa rehabilitacja, - która składa się nie tylko z samych ćwiczeń i zabiegów, ale również pracy z psychologiem - to dopiero początek trudnej drogi dla wielu z nich. "Ponad połowa pacjentów naszej kliniki będzie musiała poddać się kolejnym operacjom. Niektóre przypadki są bardzo trudne i wymagają długotrwałego leczenia. Część żołnierzy, których rehabilitujemy przygotowujemy do drugiej, a czasem trzeciej operacji. Ze szpitala znowu trafiają do nas" - tłumaczył Leonidowicz. Lekarz podkreślił, że kluczowym elementem programu jest praca z psychologiem. "Pacjenci codziennie rozmawiają z terapeutą. Bez jego pomocy leczenie byłoby niemożliwe, ponieważ większość żołnierzy zmaga się ze stresem pourazowym. Ci, którzy stracili kończynę doświadczają bólów fantomowych, które uniemożliwiają im wykonywanie ćwiczeń" - wyjaśniał. "Mimo to, mają bardzo pozytywne nastawienie. Żartują, śmieją się i wiedzą czego chcą w przyszłości. Ich priorytety są bardzo jasno określone. Tylko jeden ze wszystkich naszych pacjentów postanowił zrezygnować z dalszej służby. Cała reszta chce walczyć dalej i szybko wrócić do swoich kolegów na front" - podkreślił lekarz. Link do tekstu i wideo na stronie Sytuacja na Ukrainie: Relacjonujemy na bieżąco 1. W podanym zdaniu nazwij części kolega pokazał ci swoje dwie prace malarskie z wakacji ?2. Określ formę gramatyczną czasownika w powyższym Od czasownika wypisanego ze zdania utwórz imiesłowy i nazwij Odmien przez przypadki w l. poj. i rzeczownik Zastąp przysłówek wyrażeniem wiódł życie Wypisz zaimki i nazwij się lubi, ten się NAJ ! Postarajcie się szybko bo to praca na jutro !

kolega pokazał mi swojego